bruinrood asfalt

een platgereden handschoen
op het bruinrode asfalt.
zwart, de slanke vingers gestrekt.
hij wordt gemist.

maar niet door zijn spiegelbeeld.
niet door de andere handschoen.
twee handschoenen,
gescheiden, bij elkaar
horend als verstrengelde
kwantumdeeltjes.

de handschoen op het asfalt is nat,
weliswaar leeggeperst, maar toch.
de andere is vermoedelijk droog en warm,
nog niet ontmaskerd als halve wees
in een jaszak, of een tas.
misschien, wanneer wel ontdekt,
in een prullenmand of vuilniszak.
maar droog.

ze zijn voorgoed gescheiden.
maar missen doen ze elkaar niet.
het gemis is aan een mens,
een onbekende.

een onbekende die ik nooit
ontmoeten zal.
althans, niet als voormalig bezitter
van een achtergebleven handschoen.

het gevoel van ontbreken,
dat ken ik onwillekeurig toe aan

een platgereden handschoen
op het bruinrode asfalt.

Dit bericht is geplaatst in kunst, menselijk, poëzie met de tags , , , , . Bookmark de permalink.

2 reacties op bruinrood asfalt

  1. Marianne schreef:

    En zo is het.

  2. Hein+van+der+Hoeven schreef:

    Een heel prettig leesbaar gedicht. Mooi, Felix!

    Mijn favoriete regels:
    de handschoen op het asfalt is nat,
    weliswaar leeggeperst, maar toch.

Laat een antwoord achter aan Hein+van+der+Hoeven Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *