Het fietspad tussen Kijkduin en Ter Heijde/Monster ken je als je broekzak. Je hebt er talloze malen gefietst. De dwarse helling halverwege, verbinding tussen openbare weg en strandslag, staat bekend als Het Schelpenpad. De naam dateert mogelijk uit de tijd dat tanige mannen langs de vloedlijn reden om hun afgedankte legertrucks vol te laden met schelpen, destijds een belangrijke bron van kalk. Je weet van de paarden en de honden die er lopen. De wandelaars die hun eigen pad te smal vinden om elkaar te passeren. Het aanzetten als je bijna boven bent.
Vandaag is het anders. Je valt stil omdat je het klimmetje te snel bent aangegaan. Je hart is sinds een week of wat in voortdurende galop. Daardoor krijgt het nu de gewenste zuurstof niet tijdig rondgepompt. Je moet stoppen, en afstappen. Je weet dat het vijf of tot tien minuten gaat duren voordat je weer op adem bent. Je staat naast je fiets en hangt met je bovenlichaam boven je zadel. Het liefst zou je gaan zitten of liggen, dan ben je het snelst weer hersteld. Maar alleen al het stil staan in gebogen houding roept reacties op: ‘Meneer, gaat het wel?’, ‘Heeft u hulp nodig?’ De bezorgdheid is roerend, maar in jouw geval onnodig. Het is een kwestie van geduld, niet van drastische maatregelen.
paddestoel
In je ooghoek zie je een soort paaltje, een uit de kluiten gewassen paddestoel van aluminium. Zo’n kleine put van het waterbedrijf. Er zit een meetpunt onder, of een tappunt, dat weet je niet precies. Het biedt een ideale zitplaats. Maar het is nog zes meter heuvel op. Zes meter die het hijgen gaan verergeren. Zes meter slechts, maar ze lijken onoverbrugbaar. Je ademt zo diep mogelijk in en je begint te lopen. Als je dan toch aandacht moet trekken, dan liefst strijdend.
Het is gelukt, je zit. Je fiets kon je zonder omhaal neerpleuren, het struikgewas is zo dicht dat hij netjes rechtop blijft staan. Het uithijgen kan beginnen. De passanten besteden nu geen aandacht meer aan je.
Na een paar minuten is de ergste benauwdheid gezakt. Ook al hap je nog steeds naar adem, je bent in staat om de omgeving in je op te nemen. Je ziet medemensen voorbij trekken, genietend van een herfstige zondagmiddag met mooi weer. Te voet, op de fiets, met velerlei karretjes. Met kinderen, met familie. Met honden. Vóór je, in zuidelijke richting, weet je de Bloedberg, restant van een werkverschaffingsproject uit de jaren ’30. Over de herkomst van díe naam hoef je niet te speculeren. Bij het rondkijken zie je op de stam van je paddestoel een zwarte vlek van ongeveer 10 centimeter. Je kijkt nauwkeuriger. Het is een sticker, maar je kunt niet goed onderscheiden wat erop staat. Je bent nog niet in staat om op te staan en de sticker goed te bekijken. Je pakt je mobieltje en maakt tussen je kuiten door een foto.
spray daily
Je krijgt een zwart-wit plaatje te zien van een knielend figuurtje dat een plastic tas optilt. De illustratie is vlot en bijzonder vaardig uitgevoerd. De ondertekening luidt ERWTJE83. Je aarzelt niet en gaat online. Daar kom je op een webstek terecht van een groep graffiti-mensen die zich Spray Daily noemt. Ze hebben een serie video’s gemaakt met als titel Black Lines 010. Een ervan is aan Erwtje gewijd. Je kijkt met open mond, je bent je hartgalop vergeten. Onder meeslepende muziek leeft een fijne markeerstift zich uit.
Je zet je toestel uit en gaat inwendig fluitend (maar o zo voorzichtig) weer op weg. Thuis vind je via https://www.spraydaily.com/ een paar enerverende filmpjes van Erwtjes collega’s die met razendsnelle en trefzekere gebaren treinstellen, viaducten en tunnelmuren bewerken, en zich sprintend en kruipend uit de voeten maken voor Hermandad.
Erwtje lijkt een Geuzennaam te zijn voor rappe artiesten met bivakmutsen.
Zonder ritmestoornis zou je deze ervaringen hebben gemist. Maar je bent opgelucht dat ’ie inmiddels met succes behandeld is.
Elk nadeel…. Mooie draai eraan.
Wel even wennen aan deze schrijfstijl, in de tweede persoon.
Wat een mooi verhaal met een persoonlijke ervaring geplaatst in een mooie omgeving met als verrassing een ontdekking van een urban kunstervaring.