Vincent van Gogh ondertekende de talrijke brieven aan zijn broer Theo met “t. à t.”, Frans voor “geheel de Uwe”. In de titel van de animatiefilm over zijn leven is dit geraffineerd weergegeven als “Loving Vincent”. Door het “your” weg te laten ontstaat enerzijds een wijds uitnodigend gebaar “ga van hem houden”, anderzijds een gemeenschappelijkheid “we houden toch allemaal van hem” en “wat betekent het om van hem te houden”. De film is onvoorstelbaar goed.
Wat is het teekenen? Hoe komt men er? ’t Is een zich heenwerken door een onzichtbaren, ijzeren muur, die schijnt te staan tusschen wat men voelt en wat men kan. Hoe moet men door dien muur heen komen – daar ertegen beuken niets helpt – men moet dien muur ondermijnen en doorvijlen, langzaam en met geduld mijns inziens … het groote is niet iets toevalligs, het moet wel degelijk gewild worden.
Allereerst de animaties. Die zijn adembenemend. Van Goghs karakteristieke kwastvoering is met de hand toegepast in 65.000 frames. Het begint al met het openingsshot, een beeld van de zon, die door uitzoomen een tunnel van licht lijkt te worden. De 
toeschouwer wordt met oog en al naar binnen gezogen. De camera dwaalt verder, door een dorpje met inkijkjes en taferelen waarin de afficionado moeiteloos diverse doeken van de meester terugziet. De finesse van de klassieke animaties uit de Walt Disneystudio wordt voortgezet met supermoderne 3D-computergraphics. De makers hebben er vier jaar over gedaan om de techniek te perfectioneren, daarna zijn 100 (honderd!) schilders twee jaar bezig geweest om de frames te bewerken.
Het resultaat is dat de bezoeker een film lang naar een levend doek van Vincent zit te kijken.
Als tweede het substraat. Van Gogh’s levensloop is inmiddels uitvoerig onderzocht en gereconstrueerd. De makers hebben zich grondig gedocumenteerd. We krijgen een 
rijkdom aan biografische en schildertechnische details voorgeschoteld. Cruciale gebeurtenissen worden door meerdere tijdgenoten, en dus met verschillende invalshoeken, belicht.
En ten derde het verhaal. De film ontrolt zich als een spannende detective. De beroemde postbode uit Arles, Joseph Roulin, stuurt zijn nukkige zoon Armand naar Parijs. Die moet een als onbestelbaar geretourneerde brief van Vincent alsnog bezorgen bij diens broer Theo. Het tweede onderdeel van zijn missie is uitzoeken wat er precies is voorgevallen. In Parijs krijgt Armand te horen dat Theo kort na het overlijden van Vincent zelf is bezweken. Armand besluit naar Auvers-sur-Oise te gaan en spreekt daar met alle personen met wie Vincent in contact is geweest. Die geven elk hun versie van de gebeurtenissen, ze spreken elkaar soms tegen of stellen een andere getuigenis in kwaad daglicht. Tegelijk met de ravissante animaties en de degelijke onderbouwing zit je naar een spannende who-dunnit te kijken. Het is werkelijk een feest.
Een prachtig monument voor de kunstenaar die in vier jaar tijd vierhonderd werken produceerde, waarvan er drie verkocht werden, en die pas na zijn dood als baanbreker werd erkend. Het tragische motto van de film is weergegeven in Vincents eigen woorden, zie het eerste kader.
Wat ben ik in ’t oog van de meesten – een nulliteit of een zonderling, of een onaangenaam mens – iemand die in de maatschappij geen positie heeft of hebben zal, enfin, wat minder dan de minsten. Goed – gesteld dat alles ware precies zo, dan zou ik door mijn werk eens willen tonen wat er zit in ’t hart van zo’n zonderling, van zo’n niemand.
regie: Dorota Kobiela & Hugh Welchman
productie: Hugh Welchman, Sean Bobbitt & Ivan Mactaggart
Overweeg je een bezoek, bekijk de trailer
http://lovingvincent.com/
Nagenieten kan door een kijkje achter de schermen:
https://www.youtube.com/watch?v=eOtwJL4iV8s
In het Noordbrabants Museum loopt een tentoonstelling over het maakproces, t/m 28 januari 2018. Ze laten in Den Bosch ook tien schilderijen uit zijn Nuenense periode zien, eigen collectie.